เมื่อวานตอนเช้าระหว่างเดินจากรถไฟใต้ดินสถานีสีลมไปที่ตึกแวะซื้อน้ำส้มร้านที่เดินผ่านประจำ ปกติก็จะซื้อประมาณอาทิตย์ละวันหรือสองวัน แต่อาทิตย์นี้ซื้อทุกวันเลยวันละขวดด้วยความที่คิดว่าตัวเองเป็นหวัดดื่มน้ำส้มเยอะๆ ก็น่าจะทำให้หายไว ไม่รู้จะช่วยได้หรือเปล่า แถมยังไม่ค่อยมั่นใจด้วยว่ามันสะอาดหรือเปล่า เอาน่ามันไม่มีอะไรสะอาดหรอก ถ้ายังต้องซื้อเค้ากิน เอาเป็นว่าไม่ท้องเสียก็เป็นพอ
พูดถึงน้ำส้มคั้นนึกขึ้นได้ตอนรู้จักกับพี่บิ้นแรกๆ เลย ตอนนั้นยังไม่ได้คบกันแค่คนรู้จักกันเฉยๆ เค้าทั้งบินทั้งนั่งรถทัวร์ไปเชียงใหม่หลายครั้งเพราะตั้งใจจะไปสอบเรียนโทที่นั่น เรารู้จักกันโดยบังเอิญ มีวันนึงต้องไปส่งพี่เค้าขึ้นเครื่องกลับพร้อมกับพี่ดา ระหว่างรอขึ้นเครื่องก็ไปหาอะไรกินกันก่อนที่สนามบิน จำได้ว่าสั่งผัดไทยมากิน พร้อมกับสั่งน้ำส้มคั้น นั่งไปซักพักเค้าเสิร์ฟน้ำเปล่าก่อนด้วยความหิวน้ำ ก็เลยกินน้ำเปล่าไปจนหมดแก้ว พอน้ำส้มมาถึงจะดื่มอีกไม่ไหวแล้ว ก็เลื่อนน้ำส้มไปให้พี่บิ้น บอกเค้าไปว่าสั่งมาให้พี่ เป็นหวัดต้องกินน้ำส้มจะได้หายไวๆ ดูเหมือนจะเป็นคนน่ารักและใส่ใจกะคนอื่นนะ แต่จริงๆ แล้ว ตั้งใจสั่งมากินเองจริงๆ แต่มองเห็นจาดผัดไทย และแก้วน้ำส้มแล้วกินไม่หมดแน่ๆ เลยตัดสินใจยกน้ำส้มให้พี่เค้า พี่เค้าคงคิดว่าชอบเค้าหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ตอนนั้นยังรู้สึกเฉยๆ อยู่นะ
วันนี้ตอนกลางวันก็ลงไปกินข้าวตามปกติ ตามเคยกดลิฟท์ชั้นเก้า รินท์ก็ร้องเพลงออกมา "ทำไมต้องกินแต่ชั้นเก้า" อืม นั่นดินะ จริงๆ ไปกินกันหลายคนกินชั้นเก้าก็สะดวกดี ได้นั่งด้วยกันครบทุกคน แถมไม่ร้อนด้วย ได้อาหารครบกันทุกคนโดยไม่ต้องรอ ถามว่าเบื่อไม๊ เบื่อดิ แต่ถ้าไปกินตามร้านข้างล่าง หรือเตนท์ คนก็เยอะ ร้อน แถมบางทีต้องนั่งรอนานทำเอาหงุดหงิดได้เหมือนกัน แต่ถ้าต้องไปกินคนเดียว หรือสองสามคน ข้างล่างก็โอเค ไปง่ายเคลื่อนไหวสะดวกโต๊ะเดียวพอนั่ง
วันนี้กินเสร็จไปเดินเต้นท์ได้กระเป๋าตังค์มาใบนึงไม่รู้จะได้ใช้หรือเปล่า เอาน่าก็มันน่ารักดีสีแดงด้วย จะถูกจะแพงต้องแดงไว้ก่อน
ตอนเย็นเลิกงานน้องๆ พากันไปบางบาร์ เอ้ย ไม่ใช่ดิ ร้านปาเต๊ะ แถวๆ เซ้นทรัลลาดพร้าว เห็นบอกว่าอาหารอร่อย ออกจากออฟฟิศมาพร้อมกับน้องๆ นั่นแหละ อยากไปด้วยจัง แต่สังขารไม่อำนวยจริงๆ น้ำมูกไหลย้อย แถมรู้สึกปวดหัวด้วยกลัวว่าจะเอาหวัดไปปล่อยก็เลยแยกตัวกลับบ้านดีกว่า
มาถึงบ้านก็จับผ้าลงถัง แล้วนั่งดูดีวีดี เรื่อง Blood Diamond ดูจบ พี่บิ้นก็พูดว่า "ยังอยากจะได้เพชรอีกมะ" อยากดิ ยังงัยเพชรเมื่อโดนแสงไฟมันก็ส่องประกายงดงามอยู่ดี แต่เท่าที่มีอยู่ก็พอแล้ว ไม่รู้จะใส่ไปทำไมกันมากมาย ดูดีวีดีเสร็จมานั่งเปิดคอมเช็คเมล์ อ่าน board เพ็ญเข้ามาทักบอกเสียดายพี่แหม่มไม่ไป หัวเราะกันจนปวดแก้ม อืม....เสียดายจริงๆ ด้วยแหละ เอาไว้คราวหน้าละกันนะ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น