เพลงนี้ได้ฟังครั้งแรกก็ชอบเลย จนถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังชอบอยู่ โดยเฉพาะ
ท่อนนี้
"วันเวลาที่มันเปลี่ยนไป จะเปลี่ยนชีวิตก็บางหน
แต่วันเวลา ไม่เคยเปลี่ยนคน ที่มีจิตใจแน่นอน"
แต่วันเวลา ไม่เคยเปลี่ยนคน ที่มีจิตใจแน่นอน"
*****************************************************
คงเดิม - วสันต์ โชติกุล
กับวันเวลา กับฟ้าที่เปลี่ยน ของบางอย่างก็เปลี่ยนไป
วันเวลา ยิ่งนานเท่าไร ชีวิตก็เปลี่ยนทุกวัน
แต่วันเวลา ก็แพ้บางอย่าง เพราะบางอย่างไม่เปลี่ยนผัน
ใจของเรา กับความสัมพันธ์ สิ่งนั้นจะอยู่คงทน
วันเวลา ยิ่งนานเท่าไร ชีวิตก็เปลี่ยนทุกวัน
แต่วันเวลา ก็แพ้บางอย่าง เพราะบางอย่างไม่เปลี่ยนผัน
ใจของเรา กับความสัมพันธ์ สิ่งนั้นจะอยู่คงทน
* วันเวลาที่มันเปลี่ยนไป จะเปลี่ยนชีวิตก็บางหน
แต่วันเวลา ไม่เคยเปลี่ยนคน ที่มีจิตใจแน่นอน
จะมีอะไรที่ดีไปกว่า ไปกว่าสายตาของเธอ
ที่มีแต่ความ..เข้าใจเสมอ ให้กับฉัน
แต่วันเวลา ไม่เคยเปลี่ยนคน ที่มีจิตใจแน่นอน
จะมีอะไรที่ดีไปกว่า ไปกว่าสายตาของเธอ
ที่มีแต่ความ..เข้าใจเสมอ ให้กับฉัน
**จะมีอะไรที่ดีกว่านี้ หากเรามีหัวใจให้กัน
นานเท่านาน ไม่มีวันที่ฉัน จะเปลี่ยนใจ
หากดวงตะวัน ยังใสสว่าง ฉันก็ยังไม่หวั่นไหว
คืนและวัน จะนานเท่าไร ใจฉันจะอยู่คงเดิม
นานเท่านาน ไม่มีวันที่ฉัน จะเปลี่ยนใจ
หากดวงตะวัน ยังใสสว่าง ฉันก็ยังไม่หวั่นไหว
คืนและวัน จะนานเท่าไร ใจฉันจะอยู่คงเดิม
ความรัก..ยังอยู่คงเดิม
วันนี้ช่วงพักกลางวันรีบออกจากออฟฟิศไปชั้น 9 ซื้ออาหารเจ พวกขนมไปฝากคุณแม่จีจี้ เรียกมอเตอร์ไซด์หน้าตึกไปโรงพยาบาลจุฬา มันขับซิ่งมากเลย เบรคจึ๊ดๆๆ พอไปถึงตรงสี่แยกสีลม ไฟแดงเจ๊ง โกละหลกันน่าดู พอมอไซด์จอดเท่านั้นแหละ รีบกระโดดลง จ่ายตังค์มือสั่นเลย นี่แหละเหตุผลที่ไม่ชอบนั่งมอเตอร์ไซด์ มันทำเอาใจหายใจคว่ำทุกที
เข้าไปถึงอาม่ากำลังป้อนข้าวให้จีจี้ ตั๋วกู๋ก็มาด้วย น้องทานข้าวได้เยอะมาก ยกมือไหว้อาแหม่มด้วยนะ ตอนอาแหม่มไปถึง พอน้องทานเสร็จ อาแหม่มเลยพาน้องไปเล่นตรงลานที่ทางโรงพยาบาลเค้าจัดให้ตรงหน้าลิฟท์ เพื่อให้พี่เลี้ยงของน้องได้กินข้าว
จีจี้คุยจ้อเลย เล่นกับอาแหม่ม ชี้ภาพสัตว์ต่างๆ ให้จี้จี้บอกว่าเป็นสัตว์อะไร ตอบได้ด้วยนะ ชี้ไปที่รูปสัตว์ตัวไหน จีจี้ก็จะบอกว่า แมวค่ะ ช้างค่ะ หมาค่ะ นกค่ะ คุณหมอบอกว่าถ้าอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ อีกไม่กี่วันคุณหมอก็ให้น้องกลับบ้านได้แล้ว ดีใจจัง
สงสารก็แต่เจ้าลิงสองตัวที่อยู่ที่บ้าน ตื่นมาพ่อก็ไปทำงานแล้ว แม่ก็มาโรงพยาบาลแล้ว ไม่เจอใคร วันนี้โทรหาพ่อกันทั้งวัน ไม่เป็นอันทำงานกันพอดี เมื่อวันจันทร์คุณแม่พามาโรงพยาบาลด้วยซนมากโดยเฉพาะเจ้านาน่า หวอดจะแตกเอา พยาบาลไม่เป็นอันต้องทำงาน เพราะน่าน่าจะเค้าไปคุยกะเค้า ถามคำถามทำไมๆ ตลอดเลย ก็เลยให้อยู่บ้านดีกว่า
ขากลับไม่กล้านั่งมอเตอร์ไซด์เลย เดินกลับดีกว่า ปัญหาก็คือการข้ามถนน มันข้ามยากจริงๆ ก็เลยไปข้ามฝั่งโรบินสัน อาศัยคนหมู่มากที่เค้าเดินข้ามกัน เดินตามๆ เค้าไป กลับออฟฟิศโดยปลอดภัย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น