เช้าวันจันทร์มาทำงานสายอีกแล้ว มาถึงออฟฟิศก็ปาเข้าไปเกือบสิบโมง วันอาทิตย์ทีไรตั้งใจจะนอนแต่หัวค่ำ ตื่นเช้าๆ ไปทำงาน ไม่เคยทำได้ นาฬิกาปลุกทีไรเป็นอันต้องหลับต่อ ว่าจะตื่นมาสระผม ก็ไม่ไหวขืนสระถึงออฟฟิศเที่ยงเป็นแน่
ระหว่างเดินมาก็คิดนะถึงออฟฟิศ 10 โมง ทำงานแป๊บเดียว ไม่ถึงเที่ยงก็ไปกินข้าวแล้ว พอตอนเย็น ไม่ถึงหกโมง ทุกคนเผ่น เราก็เผ่นเหมือนกัน ไม่รู้จะอยู่ทำไม งานก็ทำเสร็จแล้ว เราเอาเปรียบบริษัทหรือเปล่านะ ทำงานไม่เคยครบ 9 ชม. เลย แต่เราก็ทำงานเสร็จทุกครั้งนี่หว่า หรือว่างานเรามันน้อยไป พอเดินมาขึ้นลิฟท์ คนอื่นแม่งก็มาสายกันนี่หว่า พอตกเย็นมันก็กลับพร้อมๆ กับเรานี่นา มันก็เป็นเหมือนกันหมด ช่างมันเหอะ คิดมากไปก็เท่านั้น ทำหน้าที่เราให้ดีที่สุดเป็นพอ
ตอนกลางวันไปกินร้านป้าจิม กินขนมจีนน้ำยาของคุณยายอร่อยดี เสร็จแล้วก็กลับขึ้นออฟฟิศมานั่งเมาท์ นั่งกินหนมกัน เออวันนี้แปลก ไม่มีใครเล่นเกม
วันนี้ใส่กระโปรงมาทำงาน ปีนี้ใส่กระโปรงมาทำงานครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 เองมั๊ง รู้สึกมันโล่งๆ งัยไม่รู้ เดินเหินไม่สะดวก ต้องคอยระวัง เดินขึ้นบันไดเลื่อนรถไฟใต้ดินก็ไม่ถนัดต้องเอากระเป๋ามาปิดๆ โอ้ยย ไม่เอาดีกว่า วันหลังไม่ใส่แล้วกระโปรงใส่ทีไรทำให้ขาดความมั่นใจไปโม้ดดดเลย
ตอนเย็นทุกคนทยอยกันกลับบ้านเดินผ่านไปทีละคนๆ ก็จะแวะถามพี่แหม่มกลับยัง ยังไม่กลับเหรอ อืม...ก็อยากกลับอยู่นะ แต่วันนี้มาสายอ่ะขออยู่ต่ออีกนิดเหอะ ซักพักเก๋มาถามพี่แหม่มกลับยัง เอ๊ากลับก็กลับวะ ไม่อยู่แล้ว ก็เลยกลับพร้อมเก๋และริน เราะงัยต้องรีบกลับไปซักผ้า เพราะเสาร์อาทิตย์ไปเที่ยวงัย ผ้าก็เลยไม่ได้ซักไม่ได้รีด ก็ต้องมาทำวันนี้แหละ
หลังจากเอาผ้าลงเครื่องแล้วก็มานั่งเล่นเกมรอตากผ้า พี่บิ้นก็เปิด Letter from Hiroshima เป็น DVD หนังญี่ปุ่น เกี่ยวกับสงคราม ไม่ชอบหนังแบบนี้เลยไม่ดู นั่งเล่นเกมดีกว่าหนังยาวคอดๆ ด้วย พอผ้าซักเสร็จก็ไปตากผ้า เบื่อจริงๆ ยืนตากผ้าเนี่ย มันร้อนจังเลยแล้วไอ้ผ้าชิ้นเล็กๆ ด้วยนะ กว่าจะเสร็จเล่นเอาเบื่อเหมือนกัน คืนนี้ได้ซักแต่ผ้าขาว ผ้าสีคงต้องเป็นพรุ่งนี้แล้วล่ะ ไม่ไหวจริงๆ
ตากผ้าทั้งร้อนทั้งหงุดหงิด ไม่ชอบเลยงานบ้าน ทำไมมันต้องเป็นหน้าที่ของผู้หญิงด้วยนะ ทำไมต้องทำทุกอย่างด้วย บางครั้งคิดๆ ไปก็เครียดเหมือนกันนะ เรื่องรีดผ้าก็เหมือนกัน จริงๆ จ้างเค้าก็ได้ แต่ในเมื่อเราทำเองได้ จะจ้างเค้าทำไม แต่เวลามันเหนื่อยแล้วต้องมาทำอะไรหลายๆ อย่างก็หงุดหงิดขึ้นมาทุกที
พอหงุดหงิดทีไรก็จะคิดถึงคำแม่สอนว่า งานบ้านไม่ใช่งานหนักหรอก ค่อยๆ ทำไป มันเป็นหน้าที่ของเรา ยังงัยเราก็ต้องทำ คิดซะว่าคนอื่นเค้าลำบากกว่าเราเยอะ เค้ายังทำได้เลย ดูซิพวกชาวไร่ชาวนานะ ทุกวันต้องไปทำนา ทำไร่ กลับมาก็ต้องมาทำกับข้าว ทำงานบ้าน ซักผ้าก็ต้องซักตอนกลางคืน ยุงก็เยอะ แถมต้องซักมือ ไม่มีเครื่องซักผ้าเหมือนเรา เค้าลำบากแค่ไหน เราน่ะงานที่ทำอยู่ก็สบายไม่ได้อาบเหงื่อต่างน้ำ ทำงานบ้านก็มีเครื่องทุ่นแรง ถ้าลูกไม่อยากเหนื่อยลูก็ทยอยซักสิ อย่าไปซักหรือรีดวันเสาร์ อาทิตย์ มันจะได้ไม่เยอะ ทยอยทำแบบที่แม่บอก ทำไม่เคยได้ซักที ต้องสะสมให้ครบอาทิตย์แล้วทำทีเดียวทุกทีเลย
ตอนนี้งานที่รออยู่คือ ผ้าอีก 1 โหลด ห้องน้ำโสโครกที่ยังไม่ได้ขัด และบ้านก็ยังไม่ได้ถู ฝุ่นเขรอะเลย รอก่อนนะ ยังงัยก็ต้องทำให้หมดแหละ
อยากกลับเชียงราย นับวันรอ....ปลายเดือนตุลา จะต้องกลับให้ได้ ไม่ไหวแล้ว คิดถึงบ้าน คิดถึงแม่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น